4 Μαΐου 2022.

Υδρογόνο με οποιοδήποτε κόστος;

Ένα φάντασμα διατρέχει τα μέσα ενημέρωσης: πρέπει να αναπτύξουμε την «τεχνολογία υδρογόνου», τότε θα λυθούν τα προβλήματά μας με την αποθήκευση της πτητικής «πράσινης» ηλιακής και αιολικής ενέργειας, ενώ, όπως είναι γνωστό, αυτή τη στιγμή η αποθήκευση ηλεκτρικής ενέργειας είναι δυνατή μόνο με πολύ ανεπαρκή τρόπο σε δεξαμενές νερού στα ψηλά βουνά και μπαταρίες λιθίου. Στο αέριο υδρογόνο αποθηκεύουμε την περίσσεια ενέργειας που συσσωρεύεται όταν ο άνεμος φυσάει πολύ ή ο ήλιος λάμπει πολύ φωτεινός ανάμεσα στις επίφοβες «σκοτεινές ηρεμίες». Η ηλεκτρολυτική διάσπαση του κανονικού νερού στη συνέχεια παράγει οξυγόνο και το επιθυμητό υδρογόνο.

Φυσικά, θέλουμε μόνο «πράσινο» υδρογόνο για να μην θέσουμε περαιτέρω σε κίνδυνο το παγκόσμιο κλίμα, σύμφωνα με την επίσημη γραμμή. Δηλαδή, όχι «γκρίζο» υδρογόνο που παράγεται από φυσικό αέριο, γιατί αυτό παράγει πολύ CO2, επομένως δεν είναι καλύτερο - στην πραγματικότητα είναι χειρότερο - από την άμεση παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, δηλαδή τη θέρμανση φυσικού αερίου σε τουρμπίνες αερίου, όπως είναι επί του παρόντος, για παράδειγμα, στον ηλεκτροπαραγωγικό σταθμό Simmering στη Βιέννη. Θέλουμε λοιπόν «πράσινο» υδρογόνο, το οποίο παράγεται με τη διάσπαση του νερού με τον «πράσινο» ηλεκτρισμό, δηλαδή ηλεκτρική ενέργεια που προέρχεται κυρίως από τον άνεμο και τον ήλιο, και πιθανώς από την υδροηλεκτρική ενέργεια.